"Sherlock Holmes i sztuka we krwi", Bonnie MacBird

Uwielbiam Sherlocka Holmesa - zarówno jego książkowy pierwowzór, jak również w niemalże każdej filmowej czy serialowej wersji. Dlatego też chętnie sięgam po powieści inspirowane Sherlockiem lub książki typu "Londyn w czasach Sherlocka Holmesa". Zatem nie mogłam przejść obojętnie obok powieści pt. "Sherlock Holmes i sztuka we krwi" autorstwa Bonnie MacBird. Sięgnęłam po nią tym bardziej, że drugi tom tej trylogii miał premierę dość niedawno i zastanawiałam się nad jego zakupem. 

Autorka przenosi nas do Londynu pod koniec 1888 roku. Sherlock i Watson podejmują się znalezienia zaginionego dziecka, którego zniknięcie łączy się z kradzieżą pewnego dzieła sztuki. Matką zaginionego chłopca jest piękna gwiazda francuskiego kabaretu, która w dodatku została napadnięta na ulicach Paryża. To właśnie zaginięcie syna i napad sprawiają, że kobieta postanawia poprosić Sherlocka o pomoc. Podczas prowadzenia sprawy okazuje się, że Holmes ma nie tylko wielu wrogów, ale także rywali. Dlatego też ta sprawa ma być wyzwaniem dla niego samego i jego wszelkich słabości, w którym sztuka dedukcji i artystyczna natura detektywa zostaną poddane najcięższej próbie.

~*~

Ogromnie nie mogłam doczekać się lektury powyższej książki, bo tak jak Wam wspomniałam mam ogromną słabość do Sherlocka Holmesa, jako do postaci i chętnie sięgam po historie, które są nim inspirowane. Dlatego też ta książka jawiła mi się jako ciekawy i lekki przerywnik dla tych książek, po które aktualnie sięgam najchętniej. Jednak dość szybko okazało się, że historia, którą znalazłam w tejże powieści okazała się być nudna i jakaś taka...zbyt znajoma. Otóż mimo tego, że teoretycznie ma być to nowa historia o Sherlocku i Watsonie to ciągle miałam wrażenie, że to wszystko już gdzieś kiedyś było. Dodatkowo mam poczucie, że pani MacBird poszła na łatwiznę, bo moim zdaniem zarówno postać Sherlocka, jak i Watsona są nieudolnie wzorowane na postaciach z popularnego serialu. Z tym, że w dodatku nie mogłam pozbyć się wrażenia, że Watson zwyczajnie wychodzi tu na głupiego - tak samo jak kilka innych osób. To wystarczyło, żeby mnie znudzić i odebrać przyjemność z czytania tej książki.  A szkoda, bo moim zdaniem ta powieść ma potencjał - tyle tylko, że w moich oczach zupełnie niewykorzystany. Na szczęście to co teraz czytam jest dla mnie dużo lepszą rozrywką - przynajmniej jak na razie.