Najbardziej wstrząsające książki, które czytałam. #1

Są książki tak wstrząsające, że nie tylko śnią się po nocach, ale również na długo zapadają w pamięć i wypalają na nas piętno nieraz ma długie lata. To często bolesne i zmuszające do refleksji historie, do których mimo wszystko chce się wracać, by na nowo wałkować tematy podejmowane przez ich autorów. Dziś chcę Wam przypomnieć o kilku takich powieściach, o których wspominałam już na blogu, ale, o których warto co jakiś czas przypominać. 

1. "Władca much", William Goldning 

"Władca much" to książka określana jako jedna z najważniejszych powieści XX wieku. Długo zwlekałam  z jej przeczytaniem, ponieważ przeczuwałam, że będę mocno ją przeżywać. 

~*~

Grupa chłopców, którzy jako jedyni ocaleli po katastrofie lotniczej, znajduje schronienie na bezludnej wyspie. Początkowo rozbitkowie, pozbawieni nadzoru dorosłych, cieszą się wolnością w rajskiej scenerii z dala od cywilizacji. Jednak ich wysiłki, by stworzyć własne małe społeczeństwo, prowadzą do katastrofy, a przygoda obraca się w koszmar.

Autor stworzył bardzo minimalistyczną i surową opowieść o naturze ludzkiej i tym, że pierwotne instynkty biorą nad nami górę szybciej i w znacznie większym stopniu niż się tego spodziewamy. Szczególnie końcówkę książki czytałam z zapartym tchem i kłębiącymi się we mnie emocjami. 

Dla mnie jest to jedna z najważniejszych powieści, jakie do tej pory przeczytałam i jeszcze na długo zostanie w mojej pamięci. Jeżeli jesteście ciekawi nieco szerszej opinii o tej książce to wyżej macie podlinkowaną recenzję, którą pisałam na bieżąco po lekturze.

2. "27 śmierci Toby'ego Obeda" Joanna Gierak - Onoszko

To też jest Kanada: siedem zapałek w słoiku, sny o czubkach drzew, powiewające na wietrze czerwone suknie, dzieci odbierane rodzicom o świcie. I ludzie, którzy nie mówią, że są absolwentami szkół z internatem. Mówią: jesteśmy ocaleńcami. Przetrwaliśmy.

– Zniszczono cały nasz naród. Nigdyśmy się nie podnieśli. W Europie ekscytujecie się modą na Kanadę, bo patrzycie na nią przez kolorowe skarpetki naszego nowoczesnego premiera. Ale prawda mniej się nadaje do lajkowania – powiedział autorce jeden z bohaterów tej książki.

Joanna Gierak-Onoszko spędziła w Kanadzie dwa lata, sprawdzając, co ukryto pod tamtejszą kulturową mozaiką. W swoim reportażu autorka kreśli obraz Kanady, który burzy nasze wyobrażenia o tym kraju.

Dlaczego Kanada ściąga dziś z pomników i banknotów swoich dawnych bohaterów? Jak to możliwe, że odbierano tam dzieci rodzicom? Czyja ręka temu błogosławiła?

27 śmierci Toby’ego Obeda to reporterska opowieść o winie i pojednaniu, zbrodni bez kary i ludziach, którzy wymykają się przeznaczeniu.

~*~

Od tej książki większe wrażenie zrobiła na mnie jedynie biografia Josefa Mengele. Po "27 śmierciach Toby'ego Obedy" długo nie mogłam się pozbierać, a z moich oczu spadło kilka klapek i zaczęłam zupełnie inaczej postrzegać wiele spraw. Do tej pory chce mi się płakać na wspomnienie tego, co musieli przejść ci ludzie i chyba nie jestem w stanie pisać o tej książce jeszcze raz. Dlatego odsyłam Was do notki, którą napisałam o tej książce => "27 śmierci Toby'ego Obedy" Joanna Gierak Onoszko.  

3. "Nasze szczęśliwe czasy", Gong Ji-Young, 

"Nasze szczęśliwe czasy" to jedna z największych perełek w mojej biblioteczce, którą czytałam niespełna 6 lat temu i wciąż nie mogę o niej zapomnieć. 

Powyższa powieść jest niezwykłą historią o tym, że nawet w życiu pełnym cierpienia i nieszczęść można znaleźć ukojenie. Nawet jeżeli nasza sytuacja wydaje się beznadziejna.

Autorka przedstawia historię człowieka skazanego na karę śmierci oraz Yu-jeong - pięknej, bogatej kobiety, której pełne cierpienia życie zostało naznaczone piętnem seksualnego i psychicznego znęcania. Jej pogarda dla matki oraz obojętność wobec reszty świata czynią ją wyobcowaną z strony społeczeństwa i izolują od szansy na szczęście. 

Yu-jeong ma też ciotkę - siostrę zakonną, która od 30 lat odwiedza skazańców, rozmawia z nimi i próbuje resocjalizować. Pewnego dnia ciotka doprowadza do spotkania Yu-jeong i Yun-su. Po pewnym czasie młodzi odkrywają, że jest coś, co ich łączy (smutek). W tym przypadku to jest punkt, w którym między obojgiem zaczyna się rozwijać wyjątkowe uczucie, które rodzi się w krótkim czasie przeznaczonym na spotkania raz w tygodniu.

"Nasze szczęśliwe czasy" to historia o miłości, która daje coś w rodzaju osobistego zbawienia, coś, czego nie sposób zapomnieć.

Ta książka wywołała we mnie wiele emocji i wciąż pamiętam jak potężnego kaca książkowego miałam po jej przeczytaniu. Nie umiem znaleźć słów na to, aby opisać stan, jaki wciąż wywołuje we mnie ta powieść i wspomnienie jej zakończenia. Historia zawarta w tej książce trafiła do mnie tym bardziej, że równie dobrze mogła wydarzyć się naprawdę w Polsce w czasach komunizmu. I chociaż nie pamiętam, żeby było gdzieś zaznaczone, że to są prawdziwe wydarzenia, to nie zdziwiłoby mnie, jakby była w nich chociaż nutka prawdy. 

O "Naszych szczęśliwych czasach" już nie raz wspominałam na blogu i pewnie jeszcze nie raz o nich wspomnę - zresztą tak samo jak o "Władcy much" czy "27 śmierciach Toby'ego Obedy". Dajcie znać czy czytaliście, którąś z tych książek i co o niej myślicie. 

4. "Droga" Cormac McCarthy

"Drogę" czytałam jeszcze w trakcie trwania ostatniej zimy, kiedy pandemia rozhulała się w najlepsze. I chyba nie mogło być lepszego czasu na czytanie tej książki, bo dzięki temu miała odpowiednią siłę rażenia. To powieść na miarę "Władcy much", o którym wspominałam Wam na początku. I niech Was nie zwiedzie broszurkowy wygląd - to jedna z tych książek, której rozmiar nie świadczy o jej wielkości. Po więcej o tej książce zapraszam Was do postu pt. "Droga", Cormac McCarthy, którą pisałam na świeżo po lekturze. 

Powyższe powieści to książki, które miały ogromny wpływ na moją wrażliwość i gust literacki. Tak jak wspomniałam mam w planach powroty do tych historii i myślę, że za każdym razem dostrzegę w nich coś nowego. 

Dajcie znać czy i Wy macie takie książki, które Wami wstrząsnęły. Jeżeli tak to podzielcie się ich tytułami.