"Ballada ptaków i węży", Suzanne Colllins

"Ballada ptaków i węży" to prequel Igrzysk Śmierci, po który sięgnęłam właściwie w ciemno. Jest to historia, która opowiada o młodym Coriolanus'ie Snow, którego poznajemy podczas przygotowań do 10 Głodowych Igrzysk. Przy okazji przygotowań do tego wydarzenia, jego organizatorzy postanowili wprowadzić pewne zmiany do jego przebiegu, w celu uatrakcyjnienia powyższego przedsięwzięcia. Jedną ze zmian było wprowadzenie roli mentorów, którzy mieli być kimś w rodzaju menadżerów trybutów. Coriolanus'owi przypada rola mentora trybutki z dwunastego dystryktu, która sprawia wrażenie niezrównoważonego kolorowego ptaka, co nie jest dla głównego bohatera przyczyną do radości. Jest on wręcz pewien, że jego trybutka dość szybko odpadnie z igrzysk, a on straci możliwość wybicia się i zdobycia nagrody, dzięki której będzie mógł pójść na uniwersytet. 

W "Balladzie ptaków i węży" poznajemy historię rodziny przyszłego prezydenta Snow'a. Przede wszystkim dowiadujemy się, że czas wojny i okres po niej był trudnym doświadczeniem dla chłopaka i jego bliskich, którym nie wiodło się zbyt dobrze. Jednak mimo to Coriolanus został wychowany w przekonaniu, że należy do elity Kapitolu i w przyszłości zostanie prezydentem Panem. Widzimy, że chłopak jest szalenie inteligentny, ma zdolność strategicznego myślenia oraz radzenia sobie w wielu różnych trudnych i niespodziewanych sytuacjach. Jednak z drugiej strony dostrzegamy jak bardzo podatny jest na wpływy - głównie przez to, że nie wykorzystuje swojej inteligencji i innych zdolności do podejmowania samodzielnych decyzji oraz kreowania swojej przyszłości, ale bardziej do spełniania oczekiwań ludzi, którzy jego zdaniem cokolwiek znaczą w kraju lub są po prostu dla niego ważni. Przez to ze strony na stronę stawał się w moich oczach nie tylko egoistą, ale również tchórzem, który nie miał odwagi czerpać z innych wzorców niż te narzucone przez narrację Kapitolu i organizatorów Głodowych Igrzysk. Dodatkowo Coriolanus wszystko co robił, robił tylko z myślą o sobie i swojej przyszłości. Zatem każda decyzja i znajomość musiała przybliżać go do celu, który obrał. Dlatego też otaczał się tylko takimi ludźmi, dzięki którym mógł coś osiągnąć - inaczej starał się odsunąć od ludzi, których uważał za niepotrzebnych lub wręcz szkodliwych dla niego i jego interesów. Świetnie ilustrował to chociażby rozwój relacji, która wywiązała się między nim a jego trybutką. 

To co chyba najbardziej mnie zdziwiło w tej historii to, to jak duży wpływ miał Coriolanus oraz jego rodzina na rozwój igrzysk do tej formy, którą znamy z trylogii. W sumie myśląc o prezydencie Snow w młodości, zanim przeczytałam powyższą książkę wyobrażałam sobie go nieco inaczej...a już na pewno nie wyobrażałam go sobie jako osoby, którą łatwo manipulować. Jednak dzięki tej książce udało mi się nabrać zupełnie innej perspektywy nie tylko związanej z postacią prezydenta Snow'a, ale również z trylogią o Igrzyskach Śmierci. Poza tym podziwiam autorkę za sam fakt jak dobrze połączyła doświadczenia Coriolanus'a z tym co działo się w "Igrzyskach śmierci". Jednak przy całej mojej sympatii do autorki i jej książek uważam, że "Ballada ptaków i węży" jest momentami za bardzo przegadana, a przez to momentami nudna. Moim zdaniem pewne fragmenty spokojnie można było skrócić, na rzecz rozwinięcia bardziej ciekawych wątków. Jednak na szczęście znalazłam w tej powieści tylko tą wadę, która mimo tego, że momentami nieco uwierała, to nie miała zbyt dużego wpływu na mój ogólny odbiór tej książki. 

Uważam, że nie da się zrozumieć trylogii o Głodowych Igrzyskach, bez znajomości "Ballady ptaków i węży", dlatego polecam ją szczególnie tym z Was, którzy już czytali "Igrzyska śmierci" lub mają je jeszcze przed sobą. Moim zdaniem bez powyższej książki seria o Głodowych Igrzyskach jest po prostu niepełna. Jednak jeżeli nie braliście pod uwagę przeczytania książek pani Collins, a lubicie dystopie i/lub powieści młodzieżowe to również bardzo polecam. :)