"Ostatnie życzenie", Andrzej Sapkowski

Ci, którzy znają mnie już jakiś czas wiedzą, że do cyklu o Wiedźminie zabierałam się dość długo. Niestety serial w polskim wydaniu skutecznie mnie zniechęcił do tych popularnych książek, przez co ciągle odkładałam je w czasie myśląc, że nie są dla mnie.

W momencie, w którym na serialowy rynek weszła netlixowska wersja serialu i ponownie wszyscy zaczęli mówić o Wiedźminie postanowiłam w końcu zacząć czytać książki Sapkowskiego i przekonać się czy gra naprawdę jest warta świeczki. 

Pierwszy sezon "Wiedźmina" w dużej mierze opiera się na pierwszej części serii, czyli "Ostatnim życzeniu", które przeczytałam już po obejrzeniu serialu. Zwykle robię odwrotnie, ale tym razem nie mogłam się oprzeć i złamałam swoje zasady...zdarza się;). Zaczynając czytać  tą książę obawiałam się, że mnie znudzi, bo jakby nie było to już znam jej fabułę. Na szczęście spotkało mnie miłe rozczarowanie:). Wprawdzie wiedziałam już czego się spodziewać, ale wiele rzeczy wyraźnie wybrzmiało dopiero podczas lektury. Głównie zaskoczyło mnie to, w jak dużym stopniu autor oparł się na baśniach, legendach, a nawet znanych powiedzeniach i stereotypach, które wciąż funkcjonują w naszym społeczeństwie. Poza tym jak już pewnie wiecie historia Geralta to opowieść o uprzedzeniach, nienawiści, małomiasteczkowości oraz o tym jak bardzo niewiedza i pewne kierujące naszym życiem schematy determinują nasze myślenie, postawy; a co za tym idzie całe życie. 

W "Ostatnim życzeniu" świetnie jest ukazane to jak nie raz trudno wyjść z bezpiecznej strefy komfortu i chociażby otworzyć się na coś innego, czego nie znamy. To w końcu wymagałoby od nas nie tylko wysiłku, ale również niejednokrotnie przełamanie strachu i skonfrontowanie znanego nam światopoglądu z czymś nowym.

Co do głównego bohatera to Geralt jest dla mnie w pewnym sensie idealistą kierującym się własnymi zasadami (jak sam twierdzi kodeksem - chociaż często zasłania się nim z wygody), z nadzieją na to, że uda mu się coś zmienić w ludziach, których spotyka na swojej drodze. Czasem mu się to udaje, jednak częściej nie wychodzi mu to na dobre. Wiedźmin przypadł mi do gustu również tym, że pod gburowatą przykrywką, kryje się ktoś na wzór ujmującego za serce błędnego rycerza.

Moim zdaniem Sapkowski stworzył niezwykły świat z dobrze nam znanych literackich nawiązań. Jednak mimo wszystko jest to niezwykła historia, do której ma się ochotę wracać. I nawet nie wiecie jak bardzo się cieszę, że większość tych książek jeszcze przede mną.