J. Hill, "NOS4A2"

W moich zasobach książkowych jest kilka opasłych tomiszczy, które już od dawna czekają na swoją kolej. Ja bardzo się broniłam przed sięgnięciem po te powieści, bo jakoś książka mająca ponad 700 nie napawa mnie optymizmem czytelniczym. Jednak ostatnio postanowiłam, że dam im szansę, bo niektóre zbyt długo czekają na swoją kolej. 

Na pierwszy ogień poszedł "NOS4A2" J. Hilla, który na mojej półce przeleżał kilka (kilkanaście?) dobrych miesięcy, a po powrocie z urlopu byłam w tak optymistycznym nastroju, że postanowiłam zacząć od niego.

~*~

Victoria McQueen odkrywa niezwykły sposób na przenoszenie się w przestrzeni. Po pewnym czasie staje oko w oko z Nosferatu – upiorem porywającym dzieci. Choć doprowadza do jego ujęcia, po latach musi zmierzyć się z nim ponownie. (opis z okładki)

Opis jest dość lakoniczny, ale zapowiada niezłą historię w stylu Stephen'a Kinga i na taką też miałam nadzieję. Jeżeli śledzicie mnie na moim Instagramie, to wiecie, że na początku miałam wrażenie, że to jest mały mix starego dobrego króla horroru z nutką realizmu magicznego w stylu Gaimana. Jednak moje początkowe zaciekawienie tą historią mijało z każdą kolejną przeczytaną stroną. Po pierwsze miałam poczucie, że na poziomie tłumaczenia/korekty coś poszło nie tak...

Dodatkowo Hill mielił sceny z kilku perspektyw, co doprowadziło do tego, że wiele z nich ciągnęło się naprawdę długo, co bardzo mnie nudziło i irytowało. Dla mnie taki zabieg odbiera możliwość wyobrażenia sobie lub dopowiedzenia kilku rzeczy i książka na tym dużo traci. Nie lubię mieć wszystkiego podanego na tacy, a już na pewno nie lubię czytać jednej sceny z perspektywy każdego lub prawie każdego uczestnika danej sceny. Wtedy mam nadzieję, że autor traktuje swoich czytelników jak idiotów, którzy nie są w stanie zrozumieć fabuły bez jej szerokiego przedstawienia.

Poza tym miałam wrażenie, że Hill napisał tą historię typowo pod ekranizacje i chciał mieć jak największą kontrolę nad tym jak konkretne sceny będą wyglądać. I tu się powtórzę - ta historia na tym straciła, bo czytelnik nie ma tu możliwości interpretacji i wykreowania pewnych scen, miejsc czy poszczególnych bohaterów w swojej wyobraźni. A szkoda, bo takie podejście do tworzonej powieści obdziera ją z aury i tajemniczości oraz klimatu, który w innym wypadku mógłby sprawić, że nie mogłabym się oderwać od "NOS4A2". 

Przez te wszystkie mankamenty poczułam się zawiedziona tą książką, o której słyszałam sporo dobrego. Szkoda, bo pomysł na tą historię jest świetny - tylko niestety z wykonaniem gorzej. Dlatego też nie wiem czy zaprzyjaźnię się z twórczością Hill'a - nawet mimo tego, że ewidentnie czuć w niej wpływ Kinga. Na swojej półce mam też "Dziwną pogodę" i za jakiś czas pewnie po nią sięgnę - tak z poczucia przyzwoitości. Jednak teraz nie spodziewam się tego, że mnie jakoś specjalnie zachwyci.

"NOS4A2" ma w sobie potencjał i nawet nie wiecie jak bardzo żałuję, że został zmarnowany. Miałam nadzieję na dobry horror, o którym ciężko mi będzie zapomnieć - tymczasem ciężko było mi go w ogóle skończyć czytać...