Emma Donoghue, "Muzyka żab"


Moją znajomość z twórczością Emmy Donoghue zaczęłam lata temu od „Ladacznicy”. Po lekturze tej powieści wiedziałam, że jeżeli znajdę inne książki tej autorki to na pewno po nie sięgnę. Tak też się stało i jakiś czas temu sięgnęłam po „Muzykę żab”, której akcja toczy się latem 1876 oku w San Francisko nawiedzane przez falę upałów i epidemię ospy.

W sypialni w jednym z pensjonatów przy stacji kolejowej zostaje zastrzelona Jenny Bonnet, czego świadkiem jest jej zupełnie bezradna przyjaciółka – Blanche Beunon, która ledwo uszła z życiem. Kobieta, która przeżyła jest tancerką burleskową trudniącą się również prostytucją. Do Kalifornii przyjechała razem ze swoim kochankiem i alfonsem zarazem oraz jego najlepszym przyjacielem. Cała trójka żyje razem jednak w pewnym momencie między nimi zaczęło układać się coraz gorzej. A to za sprawą pojawienia się w ich życiu wspomnianej już Jenny – ekscentrycznej młodej dziewczyny noszącej spodnie i jeżdżącej na bicyklu. Strzelanina, w której zginęła wspomniana Jenny  to początek podróży, w którą Blanche zabiera czytelnika.

„Muzyka żab” to podobno thriller posiadający wręcz filmową fabułę z paletą ballad i ludowych piosenek mających przenieść czytelnika na drugi koniec świata. Autorka miała uchwycić puls rozkwitającego amerykańskiego Zachodu, a krytycy ponoć przyjęli ten tytuł entuzjastycznie.

I teraz tak…

Z całym szacunkiem dla pani Emmy Donoghue, ale ta powieść zasiliła grono książek, przez które nie zdołałam przebrnąć. Mimo tego, że „Muzyka żab” zawiera opowieść opartą na faktach, to autorka uczyniła ją miałką i nudną. No niestety.

Lubię twórczość Donoghue i poza „Ladacznicą” przeczytałam również „Cud”. Obie te powieści mi się spodobały i pozwoliły mi na wyrobienie sobie zdania o tym co może mnie czekać w przypadku „Muzyki żab”. Jednak tym razem zabrakło mi tej specyficznej aury, którą potrafi stworzyć autorka. Ewidentnie coś mi nie grało i dobrnęłam do połowy książki – co i tak jest dla mnie wyczynem. Fabuła mnie nudziła, a jeżeli chodzi o akcję to miałam wrażenie, że niewiele posuwa się do przodu – wręcz momentami stoi w miejscu. A szkoda, bo jeżeli historia zamknięta w „Muzyce żab” zostałaby opowiedziana nieco inaczej mogłaby podbić moje serce.

Komentarze

  1. Nie znoszę nudnych książek, czytając je mam wrażenie, ze tylko tracę czas i psuję wzrok niepotrzebnie, a przecież jest całe mnóstwo wspaniałych powieści :)

    OdpowiedzUsuń
  2. Tak samo nie lubię jak książki są nudne.Tak naprawdę to nic gorszego nie może być od nudnej książki.

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

W związku z ustawą RODO o ochronie danych osobowych, informuję, że na tej stronie używane są pliki cookie Google oraz inne technologie do ulepszania i dostosowywania treści, analizy ruchu, dostarczania reklam oraz ochrony przed spamem, złośliwym oprogramowaniem i nieuprawnionym dostępem. Zostawiając komentarz wyrażasz zgodę na przetwarzanie danych i informacji zawartych w plikach cookies.