0.1. Saga o książkach. Zanim pojawiły się książki.

Nie mamy żadnej wiedzy o tym kiedy, jak i gdzie po raz pierwszy została stworzona "książka". 


W prehistorii rozwój mowy jako sposób komunikacji był bardzo ważny, ale znaczący był również rozwój umiejętności związany z podporządkowaniem tego co chcielibyśmy zapamiętać. Nauczyliśmy się zatem uzewnętrzniać naszą wiedzę, a także uczyć się słów, przede wszystkim dzięki znakom graficznym. Były to obrazki lub symbole pozwalający ich autorowi powtarzać i przekazywać treść przesłania. 

Prehistoryczni ludzie na całym świecie zaczęli tworzyć znaki i obrazki tam, gdzie żyli, i przetrwały często tylko jako malowidła w jaskiniach. 



Sposoby komunikowania się. 

Podobno niektórzy uczeni interpretują malowidła w jaskiniach jako rodzaj wizualnego języka. Według tej teorii symbole w malowidłach jaskiniowych miały być używane i powtarzające się przez dziesiątki tysięcy lat. Być może są to dowody na to, że już wtedy ludzkość zmierzała do rozwinięcia się pisma. 


Malowidła w jaskiniach być może są pierwszą próbą zapisu informacji.

Dodatkowo przypuszcza się, że ludzie dość wcześnie nauczyli się liczyć, czego ma dowodzić chociażby kość z Lebombo z Suazi oraz kość Ishango z Demokratycznej Republiki Konga, sprzed ok. 18000 tysięcy lat. Nie wiadomo czy to były znaki matematyczne czy np. obliczenia astronomiczne. 

Formy zapisu. 

Wszystkie społeczności sięgały do materiałów, które były im łatwo dostępne. 

Możemy uważać, że wyciskanie znaków w kawałkach gliny jest pracochłonną metodą, jednak dzięki temu jest tak trwała i to jedna z przyczyn, dzięki którym tyle wiemy o historii Babilończyków. 

Dla ludzi, którzy używali papirusu, jego kruchość oznaczała, że teksty wciąż trzeba było kopiować. 


Natomiast Inkowie zbudowali jedyne wielkie imperium bez wykształconego systemu pisania, ale ich sznurki z supełkami (kipu) pomagały zapamiętywać oraz pozwalały przechowywać i przekazywać pewne informacje. System ten przetrwał tyle lat, dlatego, że zakładał wykorzystywanie trwałych materiałów. 

Podsumowując - jako powierzchnię do pisania ludzie wykorzystywali kamienie, glinę, tabliczki, korę, liście, papirusy, kości, skóry zwierzęce, papier oraz wiele innych mediów. 

Odkryliśmy jak stawiać znaki na tych powierzchniach, używając przeróżnych barwników jako atramentów oraz patyczków, trzcin, piór czy kawałków ołowiu jako "pisaków". 

Nie bez wad.

Pismo nie było uważane za czynność bez wad. Przez wiele stuleci konserwatywnie myślący ludzie potępiali wykorzystywanie pisma, ponieważ sądzili, że za jego sprawą ludzie tracą umiejętność zachowywania wspomnień, które z kolei wymagało niezwykłego zaangażowania. 

Chociażby w Brytanii okres nauki druida mógł trwać nawet ponad 20 lat. Ponieważ druidzi nie dowierzali pismu i ufali tylko przekazom ustnym, dziś nie mamy dostępu do ich tradycji i wiedzy.


Jednak dziś w książkach, dzięki konwencjom układu tekstu i ilustracji wymyślnym kształtom liter naszych alfabetów i wykorzystaniu techniki, możemy dziś czytać wiele zachwycających kreacji literackich. Dzięki wykształceniu interpunkcji autorzy mogą precyzyjnie swoje przesłanie, aby każdy potrafił je zrozumieć lub celowo łamać reguły. 

Wiele rozwiązań dla jednej potrzeby. 

Historia książki rozwijała się wielotorowo. Wiele społeczności wykształciło własne systemy pisma, które tak jak wspomniałam utrwalało na dostępnych jej materiałach. To właśnie różnorodność dostępnych surowców sprawiła, że rozwinęły się różne systemy pisma i tworzenia książek. 


Wszelkie te wynalazki powstały w różnych miejscach oraz w różnych czasach, wymyślone dzięki niegasnącej pomysłowości ludzi. 

Komentarze