Suzanne Collins, "Igrzyska śmierci" - moja opinia

Ostatnio bardzo dużo słyszy się o Igrzyskach śmierci w związku z ekranizacją drugiego tomu tejże trylogii. Ponownie wiedziona całym tym medialnym szumem w końcu postanowiłam sięgnąć po książkę...chociaż tak na prawdę od długiego czasu chciałam za nią się wziąć. Dziś jestem świeżo po lekturze pierwszego tomu i muszę powiedzieć, że tym razem szczęśliwie się nie zawiodłam. 

Źródło: www.lubimycztrac.pl

Igrzyska śmierci są pierwszą częścią całej trylogii, w której mamy okazje obserwować na czym polegają Głodowe Igrzyska. Narracja prowadzona jest z perspektywy Katniss Everdeen - trybutki z Dwunastego Dystryktu. Igrzyska ukazane z jej punktu widzenia sprawiły, że niemalże czułam się obserwatorką całego wydarzenia. Suzanne Collins sprawiła, że książka pochłonęła mnie na tyle, że nosiłam ją ze sobą wszędzie (nawet do pracy), w nadziei na to, że będę mogła przeczytać chociażby krótki fragment. Katniss na arenie musi zrobić wszystko, żeby przetrwać - poza zapewnieniem sobie pożywienia nie może dać się zabić; a w przypadku starcia z innymi trybutami musi brać pod uwagę również zabicie przeciwnika, gdyż w innym wypadku to ona straci życie. W miarę rozwoju akcji obserwujemy, z jakimi rozterkami zmierza się główna bohaterkami i przed jakimi wyborami musi stanąć. Często podejmuje decyzje niezgodne z jej zasadami i postrzeganiem świata, ale z drugiej strony determinacja i siła, którą w sobie ma nie pozwala jej się poddać.

Igrzyska śmierci, to historia nie tylko o walce o przetrwanie, ale także o okrucieństwie, które wdziera się świata z coraz większą siłą, a wiele osób dostrzega w nim szansę na dobrą rozrywkę. Na szczęście wśród ludzi są też tacy, którzy mają odwagę dać wyraz braku zgody ze swojej strony - nawet jeżeli odbywa się to w bardzo subtelny w wyrafinowany sposób. Ta historia to dla mnie przestroga przed zobojętnieniem na okrucieństwo wobec innych. Mam nadzieję, że chociaż garstka ludzi wyciągnie dla siebie odpowiednie wnioski.

W moim przypadku powyższa powieść zmusiła mnie do refleksji oraz sprawiła, że wyciągnęłam  dla siebie kilka pomniejszych wniosków. Inne powieści dla młodzieży, które do tej pory czytałam na tle Igrzysk śmierci wypadają bardzo blado, gdyż te dają do myślenia, przez co powieść nie jest tak bardzo powierzchowna jak chociażby Zmierzch czy modna ostatnio Mroczna bohaterka. Jak widać nie wszystko co zowie się bestsellerem jest beznadziejne i niegodne uwagi tych, którzy oczekują wartościowej książki. Od tej pory mimo to, że nadal będę z dystansem podchodzić do bardzo intensywnie reklamowanych książek, zamierzam patrzeć na nie łaskawszym okiem.

Przede mną dwa kolejne tomy z serii - mam nadzieję, że i na nich się nie zawiodę.